18.09. Pijn

*KLIK*
Openen in nieuw venster en klein maken



De sprinkhaan verkocht ook verdriet.
Iedereen die verdrietig wilde zijn kreeg een klein beetje verdriet van hem.

Of weemoed, of heimwee naar vroeger.
Hij verkocht het allemaal.

Maar nooit veel tegelijk.

Als de dieren hem vroegen waarom hij telkens maar zo’n klein beetje verkocht
zei hij dat het anders geen verdriet of weemoed meer was.

‘Wat is het dan?’



‘Pijn.’



En die verkocht hij liever niet.



Hij was altijd bang dat iemand pijn zou kopen
en aan iemand anders cadeau zou doen.
‘Ik heb iets voor je meegebracht.
Alsjeblieft.’

‘Wat aardig van je!
Dankjewel.
Wat is het?’

‘Ik heb het bij de sprinkhaan gekocht.
Pak maar uit.’

‘Bij de sprinkhaan!
Dan is het vast iets goeds... Au! Au! Au!’

Nog liever verkocht hij de zon
of de hele wereld of zijn winkel
of zijn mooiste jas (een gouden jas)
of zijn voelsprieten of zichzelf dan dat hij pijn verkocht.

De dieren die pijn wilden kopen,
gingen de winkel uit met een beetje verdriet
of een beetje weemoed
of een klein beetje heimwee naar vroeger,
ook al wist niemand wat vroeger was,
was niemand daar ooit geweest
en verkocht de sprinkhaan alleen de heimwee ernaar.

Toon Tellegen