*KLIK*
Lewis Capaldi - Someone You Loved
Openen in nieuw venster en klein maken
Toen ik vanmorgen door mijn blog scrolde,
Schrok ik van de hoeveelheid emoties die in korte tijd
Plaatsvonden hier.
Maai koodness,
van gelukkig zijn naar nog happiester…
Naar verdrietig,
Zum tode betrubt
Bah… ik ben er doodmoe van…
En ik baal…
ik baal zó vreselijk van alle gebeurtenissen,
Voel me zo’n,
nee dat mag ik niet zeggen,
ik heb mijn uiterste best gedaan,
Maar dat was niet genoeg..
Stom hé,
dat je zó verdrietig kunt zijn om een diertje wat je amper een dag kende…
Ik heb gevloekt…
want het is niet eerlijk,
zo’n jong leven.
Tranen geven wel weer wat lucht,
maar twee armen om je heen zijn tóch weer beter..:-)
Naar het bos,
en veel buiten zijn, dat helpt wel,
In de natuur is alles perfect… gewoon goed niks meer aan doen..
Die laat komen wat komt en gaan wat gaat…
Waarom kan ik dat niet…
Waarom wil ik alles maar perfect en dicht om me heen houden…
waarom is loslaten zo’n crime voor me..
andere mensen doen dat schijnbaar heel eenvoudig..
gewoon niet meer vasthouden..
Ja dúh..
ik baal zó vreselijk van alles…
Zelfs van mezelf..
Daar moet wel héél snel weer verandering in komen…
Anders dan …..
Weet ik het ook niet meer..
Wat de komst van Charlie me ook leerde,
en dat vind ik dan wel weer gewoon zó super,
Dat er mensen zonder enige pressie,
“onmiddellijk “
hulp aanbieden,
Loutje, Carin Dees, Inge Gieke
ach… lieverds.
Jullie willen niet weten…,
Wat dat met me gedaan heeft…
Mijn vertrouwen in de mens is nog niet hélemaal naar de vaantjes..:-)
Daar zorgden jullie voor.
Zo…
Nou mijn klaagblog is klaar..
ik klap het klaagboek weer dicht
Sodeknikkers nog aan toe….
Wat erg hé.
Blij dat ik me niet elke dag zo voel zeg ..
xxx
♥
