*KLIK*
Robert Long- Liedje voor als ik er niet meer ben
Openen in nieuw venster en klein maken
Met mij is er totaal niets aan de hand.
Ik ben nog fit van lijf en van verstand.
Wel wat artrose in mijn heup en in mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie.
Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog,
maar ik ben nog fantastisch goed… zo op het oog.
Met de steunzolen die ik heb gekregen,
loop ik weer langs ’s Heerens wegen,
kom ik weer in winkels en ook op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn.
Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen
en over vroeger wat te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer wat het was
en ben ik weer vergeten wat ik gisteren nog las.
Ook heb ik steeds meer last van mijn ogen
en mijn rug raakt langzamerhand wat meer gebogen.
Mijn adem is wat korter, mijn keel is vaak erg droog,
maar ik ben nog fantastisch goed… zo op het oog.
Het leven is zo mooi, het gaat zo snel voorbij.
Als ik kijk naar foto’s, over vroeger van mij,
dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik mooie schoentjes, moest ik daar heel lang voor sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen.
Ik kende geen moeheid, zo ’t scheen.
Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs en zwart
en loop ik heel langzaam, vanwege het hart.
Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog,
u bent nog fantastisch goed… zo op het oog.
De ouderdom is goed, ja begrijp me wel,
maar als ik niet slapen kan en ik schaapjes tel,
dan twijfel ik of het wel waar is
en of schaapjes tellen niet wat raar is.
Mijn tanden liggen in een glas met water,
mijn bril ligt op de tafel even later.
Mijn steunkousen naast het bed op de stoel.
U weet dus wat ik met die twijfel bedoel.
Trek niets in twijfel, zei mijn pedagoog.
U bent nog fantastisch goed… zo op het oog.
’s Morgens, als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan,
lees ik het nieuws in de krant.
Het werk in huis doe ik naderhand.
Ik doe de ramen, ik stof wat af,
ik kom tijd te kort, staat u niet paf?
Wel gaat alles wat traag,
heb na het eten wat last van de maag.
Maar ik wil niet zeuren, want het mag,
het is heel normaal bij de oude dag.
Aanvaard het rustig, zei de psycholoog.
U bent nog fantastisch goed… zo op het oog!
Annie MG Schmidt
*KLIK*
Feest - Thé Lau
Openen in nieuw venster en klein maken
Hier is het eind,
het eind van het feest
Kom, we gaan naar beneden
De bloemen zijn dood, de flessen zijn leeg
Het was mooi, maar nu is het verleden
Jij was zo mooi, jij was prachtig
Maar jij,
jij hebt je strijd nu gestreden
*KLIK*
Bruno Mars - Just The Way You Are
Openen in nieuw venster en klein maken
de vlieg vloog tegen de mug aan, midden in de lucht.
‘ik was in gedachten verzonken...’ zei de vlieg en streek zijn vleugels recht.
‘ik ook! wat toevallig!’ zei de mug die een bult op zijn voorhoofd had.
‘in welke gedachten was jij verzonken?’
‘in mooie gedachten,’ zei de vlieg.
‘ik ook! wat leuk!’ zei de mug.
zij gingen naast elkaar tegen een muurtje zitten,
en de mug haalde een boek met gedachten te voorschijn en begon het voorzichtig door te bladeren.
‘kijk,’ zei hij, halverwege het boek, ‘in díé gedachten verzink ik altijd.’
de vlieg bekeek die gedachten van boven naar beneden.
hij kende ze wel. mooie gedachten waren het.
‘sla eens om,’ zei hij.
de mug sloeg één bladzijde om.
‘ja!’ zei de vlieg. ‘die gedachten. daar verzink ik altijd in.’
hij wees een paar prachtige gekleurde gedachten aan en zoemde vergenoegd.
‘ja,’ zei de mug, ‘dat zijn ook mooie gedachten. dat vind ik ook.’
zij kropen dicht tegen elkaar en keken verder in het boek.
‘wat is dat voor gedachte?’ vroeg de vlieg en wees een dikke kronkelige gedachte aan.
‘dat is een slechte gedachte,’ zei de mug. ‘heb jij die nooit?’
‘nee,’ zei de vlieg, aarzelend,
‘zo'n gedachte kan ik me niet herinneren.’
‘o,’ zei de mug. ‘je wordt helemaal rood van binnen van die gedachte,
als je hem lang genoeg hebt.’
‘nee’, zei de vlieg toen. ‘die gedachte heb ik nooit.’
want hij was nog nooit van binnen rood geweest. dat wist hij zeker.
zo bladerden zij verder en zagen nog talloze gedachten.
diepe gedachten, zware gedachten, een paar zwarte gedachten -
‘dat zijn noodlottige gedachten,’
zei de mug die het boek goed kende - en ook luchtige,
lichtblauwe en rare gedachten.
‘ik wist niet dat er zoveel gedachten waren,’
zei de vlieg,
toen de mug de laatste bladzijde omsloeg.
‘ja,’ zei de mug.
‘en dit is nog maar deel één.’
zij schudden hun hoofd,
namen afscheid van elkaar en vlogen elk een andere kant op.
de avond viel,
dunne witte nevels maakten zich los van de grond
en begonnen rond te dwalen,
tussen de bomen,
alsof zij iets zochten.
